Μετά τον 3ο μ.Χ. αιώνα, ο Χριστιανισμός αργά και με δυσκολίες- αφού οι κάτοικοι στα ορεινά μέρη δύσκολα εγκαταλείπουν τις συνήθειες και τη θρησκεία τους-αλλά σταθερά διαδίδεται στην περιοχή που ονομάζεται Δωρίδα.

Κατά τη βυζαντινή εποχή, η Δωρίδα ανήκει στο θέμα της Ελλάδας και λαμβάνεται ιδιαίτερη μέριμνα για την επιδιόρθωση των φρουρίων. Καθώς, μάλιστα, οι επιδρομείς προτιμούσαν τα ορεινά περάσματα παρά τις οδικές αρτηρίες, ο Ιουστινιανός [6ος μ.Χ. αιώνας] οχύρωσε τα βόρεια σύνορα της Δωρίδας.

Μας πληροφορεί ο Προκόπιος:
“Ούτω Ιουστινιανός βασιλεύς…ξυν επιμελεία πολλή τείχη ωκοδομήστο ισχυρά εν τε Σάκκω και Υπάτη και Κορανίοις”. Κατά το 527 π.Χ.,όμως, πολλά φρούρια της περιοχής καταστράφηκαν από σεισμό κι ερείπια οχυρώσεων συναντάμε στο Κροκύλειο, στον Κόκκινο, στον Κονιάκο, στο Κουπάκι, στο Κλήμα, στο Δάφνο, στο Διχώρι, στο Τρίστενο, στο Κάλλιο.